غار دربند مهدی شهر
تاریخچه غار دربند مهدی شهر
کارشناسان بر این باوراند که قدمت غار آهکی دربند که ارتفاعات منطقه ملی گردشگری دربند مهدی شهر واقع شده است به 140 میلیون سال پیش باز می گردد. انحلال توسط آب های نفوذی و عملکرد شدید نیروهای زمین ساختی منطقه موجب پیدایش و شکل گیری این غار شده است. باستان شناسان معتقد هستند که در دوره سلجوقیان و جنگ های آنان با اسماعیلیه لشکرهای حکومت به سمت سمنان حرکت کرده اند و به احتمال زیاد گروه هایی از آنان در این غار پناه گرفته اند. علاوه بر این بررسی هایی که مورخان انجام داده اند و اشیا و وسایلی که از این غار کشف کرده اند نشان می دهد که متعلق به سده پنجم هجری قمری هستند. از جمله اشیایی که از این غار آهکی استخراج شده است، می توان به سکه های طلایی به خط کوفی مربوط به زمان سلجوقیان، گردنبند عقیق کوچک، یک قطعه ته کاسه لعابی، دو قطعه شانه چوبی، تکه ای مهره لعابی، فک بسیار بزرگ و سالم یک انسان، استخوان های یک طفل و ... اشاره نمود که هر یک متعلق به دوره تاریخی خاصی هستند. این موضوع نشان می دهد که غار آهکی دربند از گذشته های دور مورد استفاده قرار گرفته و دارای اهمیت ویژه ای است. غار آهکی دربند در سال 1325 برای اولین بار توسط یک هیئت کوه نوردی ایرانی مورد بررسی قرار گرفت و بعد از آن در سال 1327 گروهی 4 نفره از کوهنوردان با هدف کشف غار راهی این منطقه شدند و این غار آهکی را کشف کردند و پس از آن اشیا ارزشمندی از داخل غار یافتند.
نقشه و معرفی بخش های مختلف
غار دربند مهدی شهر دارای 2000 متر ارتفاع از سطح دریاهای آزاد و طول آن 114 متر است. ارتفاع دهانه این غار از پای کوه 300 متر، عریض ترین بخش آن 36 متر و ارتفاع بلند ترین نقطه آن نزدیک به 30 متر است. در غار آهکی دربند استلاگمیت های متعددی وجود دارد که ارتفاع بلند ترین آن ها 14 متر است. دیوارهای آهکی این غار بسیار زیبا هستند به طوری که نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کنند. دهانه غار آهکی در سمت مشرق قرار گرفته است و دره زیبا و سر سبز دربند در مقابل آن چشم نوازی می کند. با عبور از دهانه غار دالانی مشاهده می شود که دارای طول 24 و عرض 3 متر است. این دالان روبه انتها کوتاه تر می شود به طوری که در انتها ارتفاع دهانه به 80 سانتی متر می رسد. این دالان میان دهانه و تالار غار واقع شده است. در گذشته به منظور پوشاندن شکافی که از کنار دهانه به داخل غار بود سنگ چین های محکمی چیده بودند تا به این ترتیب مانع از ورود دشمنان به غار شوند. اما امروزه متاسفانه بخش های زیادی از آن ریزش پیدا کرده و تنها بخش کوچکی از سنگ چین ها باقی مانده است. این غار آهکی به دلیل ویژگی های منحصر به فردی که دارد در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفته است.
Comments
Post a Comment